ترموپلاستیک ها را می توان به گرمانرم های آمورف و نیمه کریستالی تقسیم کرد. ترموپلاستیک های آمورف شفاف هستند زیرا هیچ افزودنی قابل مشاهده ای ندارند. از طرف دیگر ترموپلاستیک های نیمه کریستالی با چشم غیر مسلح مات یا شیری به نظر می رسند. در اصل، ترموپلاستیک های یکسان را می توان با لیزر به هم جوش داد. با این حال، ویژگی های نوری ترموپلاستیک ها باید در نظر گرفته شود. جدول ترکیبات موادی را که می توان با لیزر جوش داد فهرست می کند. علاوه بر این ترکیبات، دامنه را می توان با اصلاح مخلوط ها نیز افزایش داد.
خواص نوری خواص نوری پلاستیک ها بر نتایج جوشکاری لیزر تاثیر می گذارد.
از یک طرف، جوشکاری لیزری به شرکای جوشکاری شفاف نیاز دارد. بدون مواد افزودنی، هر ترموپلاستیک در برابر تابش لیزر شفاف است. با این حال، بین ترموپلاستیک های آمورف و نیمه کریستالی تمایز قائل می شود. با ترموپلاستیک های آمورف، تشعشع تقریباً به طور کامل حتی با مواد ضخیم تر منتقل می شود. از طرف دیگر، با ترموپلاستیک های نیمه کریستالی، تابش شکسته شده و به دانه ها منعکس می شود. این منجر به پراکندگی تابش می شود که در درجه اول به درجه دانه بندی و ضخامت ماده ای که قرار است تابش شود بستگی دارد. شکل زیر آنالیز طیفی پلی پروپیلن شفاف (PP) را نشان می دهد. در محدوده طول موج بین 800-1100 نانومتر، شفافیت پلاستیک حتی بیشتر از محدوده مرئی (400 - 700 نانومتر) است.
عمق نفوذ نوری عمق نفوذ نوری معیاری از خواص یک اتصال جاذب است.
این نشان می دهد که تشعشع تا چه اندازه به سطح پلاستیک قبل از تولید گرما نفوذ می کند. در حالت ایده آل، عمق نفوذ نوری در محدوده میکرومتر است، شکل بالا را ببینید. اگر جذب ناکافی باشد، جذب حجمی احتمال بیشتری دارد. این کار کل ضخامت مواد را گرم می کند، مورد میانی را ببینید. مورد سوم بازتاب بیش از حد سطح را توصیف می کند. در این حالت تشعشع به هیچ وجه نمی تواند به سطح نفوذ کند. بنابراین دو مورد آخر برای این روند کاملاً نامطلوب هستند.
گرمای تولید شده در حین جوشکاری یک ناحیه متاثر از حرارت ایجاد می کند که می توان آن را با میکروتوم ها یا میکروسکشن ها در زیر میکروسکوپ مشاهده کرد. طراحی جوش را می توان به سادگی انجام داد. به عبارت ساده، اجزاء باید در تماس فیزیکی در ناحیه جوش باشند. اما به همین سادگی نیست: قطعات باید برای استفاده لیزری طراحی شوند.
